شاعر بزرگ ایرانی حافظ

خواجه شمس الدین محمد حافظ در قرن ۸ هجری قمری در شیراز چشم به جهان گشود. نام پدرش بها الدین محمد بود که بازرگانی می کرد و مادرش از اهالی شهر کازرون بود. پدرش را در کودکی از دست داد و چون از سایر برادرانش کوچکتر بود با مادرش در شهر شیراز ماند و بقیه پراکنده شدند.

متأسفانه روزگار آنها با تهی دستی می گذشت و حافظ با رسیدن به سن نوجوانی در یک نانوایی مشغول کار شد، اما عشق به تحصیل کمالات او را از نانوایی به مکتب خانه کشاند و چون قرآن مجید را از حفظ بود، تخلص حافظ را انتخاب کرد. او به زبان عربی نیز تسلط کامل داشت و ذوق بی اندازه و طبع روانش باعث شد زیباترین و ماندگارترین اثر ادبی تاریخ ایران را برجای بگذارد که همان دیوان معروف اشعارش می باشد.

از مطالبی که منحصر به این شاعر بزرگ است اتمکان تفأل زدن و گرفتن فال با این دیوان است که از آنجا که ابعاد و معانی عمیق و وسیعی دارد، وصف الحال فال گیرندگان است.

او در تمام دوران زندگی خود، از شیراز جدا نشد و آرامگاه وی نیز در این شهر است.

                                                                   او افتخار ایران است

دوستای خوبم، میدونید مامان من اسمم و از این دیوان انتخاب کرده؟ اسم من 34 بار در دیوان حافظ اومده و به معنی ( محبوب و معشوق دوستداشتنی که عاشق در راهش از جان خود می- گذرد - کنایه از خداوند ) است.