آرزوهای جانان
اگر درد داری تحمل کن... روی هم که تلنبار شد دیگر نمیفهمی کدام درد از کجاست... کم کم خودش... بی حس میشود!!!آرزوهای جانان
اگر درد داری تحمل کن... روی هم که تلنبار شد دیگر نمیفهمی کدام درد از کجاست... کم کم خودش... بی حس میشود!!!داستان آموزنده
در دوران کودکی امیلی، گاه اشخاص به او می‌گفتند که احساساتش مناسب موقعیت‌ها نیستند.
برای مثال، در دوازدهمین سالروز تولدش، امیلی غمگین بود و برای پنهان کردن احساساتش تلاش نمی‌کرد.
مادرش در مقام توصیه به او می‌گفت: روز جشن تولدت است و باید خوشحال باشی. باید لبخند بزنی و روز خوشی داشته باشی.
یک بار هم وقتی مادربزرگ امیلی از دنیا رفت، مادرش به این دلیل که او در باغ بازی میکرد، به تندی به او پرخاش کرد : نخند. مگر نمی‌دانی کسی مرده است؟ باید سوگواری کنی.
در این مواقع و در بسیاری از موقعیت‌های دیگر، امیلی را به خاطر خودش بودن شماتت می‌کردند و او را به دلیل احساسات خودجوش سرزنش می‌کردند.
هر بار این اتفاق می‌افتاد، امیلی گیج و سردرگم می‌شد و به همین دلیل نمی‌توانست به احساساتش اعتماد کند این مشکل را با خود به دوران بلوغ برد.
برای انجام هر کاری ابتدا از دیگران نظرخواهی میکرد و اگر کسی از او چیزی می‌پرسید، جوابی برای گفتن نداشت. می‌گفت: نمی‌دانم ... و بعد از دوستانش در این‌باره نظرخواهی میکرد. امیلی باید راه اعتماد کردن به خودش را می‌آموخت. باید یاد می‌گرفت که به مکنونات قلبی خود اعتماد کند.
در سی و دو سالگی تصمیم گرفت که عروسک بسازد و از طریق پست به فروش برساند. تمام مدت کارش دوخت و دوز بود. صدها عروسک برای دوستانش درست کرده بود و اکنون می‌خواست که این سرگرمی را حرفه‌ی خود کند.
اما افراد خانواده و دوستان نگرانش بودند. باید مبلغ بالایی سرمایه‌گذاری میکرد و تجربه هم نداشت و تضمینی هم در کار نبود که عروسک‌ها به فروش بروند.
وقتی شمار بیشتری از دوستانش در مقام دلسرد کردن او حرف زدند، امیلی به تدریج از ذوق افتاد. به جای آن تصمیم گرفت دوباره به کالج برود و رشته‌ی دیگری بخواند. در همین زمان بود که یکی از دوستان امیلی به او پیشنهاد کرد برای مشاوره به من مراجعه کند.
بعد از اینکه مفصل درباره‌ی برنامه‌اش با او صحبت کردم، از او پرسیدم : بدون توجه به مشکلات عملی و بدون توجه به نتیجه‌ای که به دست می‌آید، آیا اگر قرار باشد کاری انجام بدهی، این کار را انتخاب می‌کنی؟
امیلی بدون لحظه‌ای درنگ پاسخ داد: بله، عروسک تولید می‌کنم و آن را می‌فروشم.
به پشتی صندلی‌ام تکیه دادم و با حیرت به او نگاه کردم، گفتم: این روشن‌ترین پاسخی است که تاکنون از کسی شنیده‌ام.
خود امیلی هم از آشکاری پاسخی که داده بود حیرت کرده بود.
وقتی از او پرسیدم در این صورت چرا این کار را نمی‌کند، جواب داد: من همیشه کاری را که دوستان و بستگانم توصیه می‌کنند انجام می‌دهم. سکوت برقرار شد...
به او گفتم: مگر غیر از این است که برای انجام چنین کاری باید به خودت اعتماد کنی؟
امیلی مدتی به زمین خیره شد و بعد گفت: حق با شماست. مطمئن نیستم که بدون حمایت کسی بتوانم کاری انجام دهم.
دری گشوده بودم و این گونه به امیلی فرصت داده بودم تا انتخاب کند به تنهایی راه برود. او تصمیم گرفت به توصیه‌ی من عمل کند. کسب‌وکارش به مراتب بیش از آنچه فکر میکرد، وسعت یافت. وقتی تعهد او نسبت به خودش ثابت شد، دوستان و بستگانش هم بر حمایت از او افزودند...
داستان
سوزان خیلی ترسیده بود.در خیابان ها پرسه می زد و به دنبال پناه گاهی امن برای خواب می گشت.هوا خیلی سرد بود و سوزان همواره در حال لرزیدن بود.او از وقتی که پدر و مادرش رو از دست داده بود زندگی رو همینطور می گذروند.او حتی بعضی وقت ها برای آن که خودش را سیر کند مجبور به دزدی می شد.او به تازگی راهی برای امرار معاش پیدا کرده بود و آن هم گل فروشی بود اما به اندازه ی کافی برای سوزان در آمد نداشت.این شب برای او بسیار غیر قابل تحمل شده بود چون که او صداهایی می شنید و احساس می کرد که کسی اون رو تعقیب می کنه.او پارچه ی سیاه را دید که صورت خبیس عمویش را در برگرفته بود.عمویی که باعث مرگ والدین سوزان شده بود.سوزان زمزمه می کرد:«عمو...شما زنده اید؟»در همان لحظه عموی سوزان ، دیوید خنده ای شیطانی سر داد و گفت :«دخترک نفرین شده...من باید تو را از بین برم.اما نگران نباش اجازه نمی دهم که زیاد درد بکشی.»با این حرف عمو سوزان به سرعت به سمت در رفت اما دیگر دیر شده بود.دیوید در را قفل کرده بود.ناگهان سوزان در دیگری را در آن سوی خرابه دید و به سرعت خود را به آن رساند.در را باز کرد و پس از بیرون رفتن آن را پشت سر خود قفل کرد.اما سوزان وقتی که بر گشت پیرزنی را دید که در اتاقی با او محبوس شده بود.دخترک به پای پیرزن افتاد و شروع کرد به گریه کردن.پیرزن در کمال ناباوری سعی کرد سوزان را آرام کند و او را نوازش کرد.سوزان خیلی شوکه شده بود.پیرزن به سوزان گفت:«اسم من مارتاست.من هم مانند تو اینجا گیر افتاده ام.سوزان پرسید:«شما چند وقته که اینجایید؟»مارتا آهی کشید و گفت:«کودکی بیش نبودم که به این خرابه آمدم اما تا به حال نتوانسته ام از دست آن مرد خبیس فرار کنم.من در تمام این سال ها خودم را با خوردن حشراتی که از زیر دیوار به این جا می آیند سیر می کنم.فکر می کنم که تو بتوانی از زیر دیوار به بیرون فرار کنی.برو و سرنوشت خودت رو نجات بده.»سوزان گیج شده بود و نمی خواست که مارتا را رها کند اما عموی او در را شکست و داخل اتاق شد و سوزان مجبور شد که خرابه را ترک کند.در حالی که سوزان با سرعت می دوید صدای جویده شدن استخوان های مارتا هم به گوشش می رسید.سوزان آنقدر دویو تا به قبرستان رسید.وقتی که وارد آن جا شد احساس کرد که کس پشت سر اوست و او وقتی که برگشت با موجی از مرده های متحرک روبه رو شد.او تصمیم گرفت که خود را تسلیم آن ها کند اما در همان لحظه ترنی از بالای سر او رد شد که طنابی بلند به آن آویزان بود.سوزان هم طناب را گرفت و با خوشحالی درون آن نشست.اما متوجه شد که در ترن با دختر و پسر گرگی همسفر شده است.آنها به سوزان هجوم آوردند و سوزان مجبور بود که فرار کند.آن گاه تصمیم خودش را گرفت و درون دریا شیرجه زد.کنده ی درختی را گرفت و روی همان به خواب رفت.صبح که بیدار شد درون بندرگاه بود.همان طور که در ساحل قدم می زد مردی پولدار و ثروتمند را دید و به این امید که به وی کمک می کند ماجرای زندگی اش را برای مرد شرح داد اما از شانس بد وی مرد برده فروش از آب در آمد و وی را به اسارت گرفت.او در فکر فرو رفته بود که ناگهان مرد به سراغ او آمد و گفت:«دخترک خوش شانسی هستی.همین حالا با صاحب جدیدت برو.»اما سوزان از دیدن صاحبش بسیار شوکه شد!او عمو دیوید بود.دیوید با عصبانیت سوزان را با خود به کلبه ای نفرت انگیز و وحشت ناک برد و به او گفت:«من تصمیم گرفته ام به تو کمک کنم.من از کشتن آدم ها لذت می برم و تو باید با قیافه ی معصومت آن ها را به این کلبه بکشانی تا من آن ها را از بین ببرم.نظرت چیست؟»دخترک گفت :«با آن که میدانم در برابر تو هیچ قدرتی ندارم اما می خواهم که با شرافت بمیرم و با پلیدی زندگی نکنم.»عمو دیوید هم تصمیم گرفت که دخترک را از بین ببرد.دخترک هنوز امید داشت و فکر می کرد که خوبی بر بدی پیروز می شود.همان طور که در کتاب ها خوانده بود.اما دیوید او را به دار آویخت و سوزان متوجه شد که دوره و زمانه سالهاست که عوض شده است.»
داستان کوتاه اما زیبا
تنها نجات یافته کشتی، اکنون به ساحل این جزیره دور افتاده، افتاده بود.
او هر روز را به امید کشتی نجات، ساحل را و افق را به تماشا می نشست.
سرانجام خسته و نا امید، از تخته پاره ها کلبه ای ساخت تا خود را از خطرات مصون بدارد و در آن بیاساید.
اما هنگامی که در اولین شب آرامش در جستجوی غذا بود، از دور دید که کلبه اش در حال سوختن است و دودی از آن به آسمان می رود.
بدترین اتفاق ممکن افتاده و همه چیز از دست رفته بود.
از شدت خشم و اندوه در جا خشک اش زد. فریاد زد:
« خدایــــا! چطور راضی شدی با من چنین کاری بکنی؟ »
صبح روز بعد با صدای بوق کشتی ای که به ساحل نزدیک می شد از خواب پرید.
کشتی ای آمده بود تا نجاتش دهد. مرد خسته، و حیران بود.
نجات دهندگان می گفتند:
“خدا خواست که ما دیشب آن آتشی را که روشن کرده بودی ببینیم!
به من بگو
مدت زیادی از تولد برادر ساکی کوچولو نگذشته بود . ساکی مدام اصرار می کرد به پدر و مادرش که با نوزاد جدید تنهایش بگذارند
پدر و مادر می ترسیدند ساکی هم مثل بیشتر بچه های چهار پنج ساله به برادرش حسودی کند و بخواهد به او آسیبی برساند . این بود که جوابشان همیشه نه بود . اما در رفتار ساکی هیچ نشانی از حسادت دیده نمی شد ، با نوزاد مهربان بود و اصرارش هم برای تنها ماندن با او روز به روز بیشتر می شد ، بالاخره پدر و مادرش تصمیم گرفتند موافقت کنند .
ساکی با خوشحالی به اتاق نوزاد رفت و در را پشت سرش بست . امالای در باز مانده بود و پدر و مادر کنجکاوش می توانستند مخفیانه نگاه کنند و بشنوند . آنها ساکی کوچولو را دیدند که آهسته به طرف برادر کوچکترش رفت. صورتش را روی صورت او گذاشت و به آرامی گفت : نی نی کوچولو ، به من بگو خدا چه جوریه ؟ من داره یادم میره !
جواز بهشت
مرد گفت: من با همسرم ازدواج کردم، 50 سال با او به مهربانی رفتار کردم و هرگز به او خیانت نکردم.
فرشته گفت: این سه امتیاز.
مرد اضافه کرد: من در تمام طول عمرم به خداوند اعتقاد داشتم و حتی دیگران را هم به راه راست هدایت می کردم.
فرشته گفت: این هم یک امتیاز.
مرد باز ادامه داد: در شهر نوانخانه ای ساختم و کودکان بی خانمان را آنجا جمع کردم و به آنها کمک کردم.
فرشته گفت: این هم دو امتیاز.
مرد در حالی که گریه می کرد، گفت: با این وضع من هرگز نمی توانم داخل بهشت شوم مگر اینکه خداوند لطفش را شامل حال من کند.
فرشته لبخندی زد و گفت: بله، تنها راه ورود بشر به بهشت موهبت الهی است و اکنون این لطف شامل حال شما شد و اجازه ورود به بهشت برایتان صادر شد!
قضاوت
لباس های کثیف همسایه
زن و مرد جوانی به محله جدیدی اسبا‌ب کشی کردند.
روز بعد، ضمن صرف صبحانه، زن متوجه شد که همسایه‌اش در حال آویزان کردن رخت‌های شسته است و گفت: «لباسها چندان تمیز نیست. انگار نمی داند چه طور لباس بشوید. احتمالا باید پودر لباس شویی بهتری بخرد.»
همسرش نگاهی کرد اما چیزی نگفت.
هربار که زن همسایه لباس‌های شسته‌اش را برای خشک شدن آویزان میکرد زن جوان همان حرف را تکرار میکرد تا اینکه حدود یک ماه بعد، روزی از دیدن لباس‌های تمیز روی بند رخت تعجب کرد و به همسرش گفت: «یاد گرفته چطور لباس بشوید. مانده‌ام که چه کسی درست لباس شستن را یادش داده!»
مرد پاسخ داد: «من امروز صبح زود بیدار شدم و پنجره‌هایمان را تمیز کردم!»
درسی که مرد به همسرش داد!
زنی مشغول درست کردن تخم مرغ برای صبحانه بود.
ناگهان شوهرش سراسیمه وارد آشپزخانه شد و داد زد : مواظب باش ، مواظب باش ، یه کم بیشتر کره توش بریز….
وای خدای من ، خیلی زیاد درست کردی … حالا برش گردون … زود باش
باید بیشتر کره بریزی … وای خدای من از کجا باید کره بیشتر بیاریم ؟؟ دارن می‌سوزن مواظب باش ، گفتم مواظب باش ! هیچ وقت موقع غذا پختن به حرفهای من گوش نمی‌کنی … هیچ وقت!! برشون گردون ! زود باش ! دیوونه شدی ؟؟؟؟ عقلتو از دست دادی ؟؟؟ یادت رفته بهشون نمک بزنی … نمک بزن … نمک …
زن به او زل زده و ناگهان گفت : خدای بزرگ چه اتفاقی برات افتاده ؟! فکر می‌کنی من بلد نیستم یه تخم مرغ ساده درست کنم؟
شوهر به آرامی گفت : فقط می‌خواستم بدونی وقتی دارم رانندگی می‌کنم، چه بلائی سر من میاری.
کشاورز و الاغ
افتاد. کشاورز هر چه سعی کرد نتوانست الاغ را از درون چاه بیرون بیاورد.
پس برای اینکه حیوان بیچاره زیاد زجر نکشد، کشاورز و مردم روستا تصمیم
گرفتند چاه را با خاک پر کنند تا الاغ زودتر بمیرد و مرگ تدریجی او باعث
عذابش نشود.
مردم با سطل روی سر الاغ خاک می ریختند اما الاغ هر بار خاک های روی بدنش
را می تکاند و زیر پایش می ریخت و وقتی خاک زیر پایش بالا می آمد، سعی می
کرد روی خاک ها بایستد.
روستایی ها همینطور به زنده به گور کردن الاغ بیچاره ادامه دادند و الاغ
هم همینطور به بالا آمدن ادامه داد تا اینکه به لبه چاه رسید و در حیرت
کشاورز و روستائیان از چاه بیرون آمد …..
دو انتخاب داریم: اول اینکه اجازه بدهیم مشکلات ما را زنده به گور کنند و
رفیق نیمه راه
رفیق نیمه راه
در زمانهای قدیم دو دوست بودند که با هم زندگی می کردند. روزی از روزها آن دو تصمیم گرفتند با هم به دور دنیا سفر کنند .
رفتند و رفتند تا به بیشه ای رسیدند. . . ناگهان چشمشان به خرس بزرگی افتاد که به طرف آنها می آمد. آن دو از ترس جانشان به سوی درختی دویدند و یکی از آنها به سرعت از درخت بالا رفت . اما دیگری از بس چاق بود نتوانست از درخت بالا برود و همان پایین ماند و با التماس از دوستش می خواست که به او کمک کند تا بتواند از درخت بالا بیاید.
اما دوستش می گفت: نمی توانم به تو کمک کنم چون اگر تو هم بالای درخت بیایی ممکن است شاخه بشکند و من هم گیر خرس بیفتم و طعمه او شوم.
دومی همین طور که فکر میکرد چکار کند ناگهان به یاد پدربزرگش افتاد که به او گفته بود خرس ها به مرده کاری ندارند. پس با زرنگی پای درخت دراز کشید و خودش را به مردن زد. چند لحظه بعد خرس سرش را کنار صورت او برد و وقتی دید مرد جوان اصلاْ تکان نمی خورد با بی اعتنایی راهش را کشید و رفت.
بعد از رفتن خرس مرد دیگر از بالای درخت پایین آمد و با کنجکاوی از دیگری پرسید: خرس در گوش تو چه گفت؟ ؟ !!
مرد جواب داد: خرس به من گفت
هرگز با کسانی که فقط رفیق روز خوشی تو هستند دوستی نکن . .
این را گفت و راهش را گرفت و رفت